Een liefdesverklaring aan alle heftrucks

“Ik denk dat ik er pas echt toe doe wanneer ik op een heftruck rijdt. Het liefst op een festival vol met creatieve types en stoere mannen op de Manitou. Dan doe ik er pas echt toe, wanneer ik achter het stuur zit en zij dan toekijken. Toch ontneem ik mezelf de kans om te rijden door het gewoon niet te doen. Ontneem ik mezelf dan de kans op ultieme stoerheid?”

Het voertuig voelt als een cartoon, een soort superheld met onhandigheden.

Zoals Puck Dekker eerder een vloertje was, zal ze zich nu verstoppen achter de grote vorken van haar muze: de heftruck. Deze keer een liefdesverklaring aan alle heftrucks.

Puck Dekker

De verhalen die Puck schrijft vervullen haar installaties en performatieve stukken met een betekenis die het persoonlijke overstijgt. De theatrale performances die ze creëert, zijn absurd, pijnlijk en zielig. Haar uitgangspunt ligt in observaties uit het alledaagse, die ze vervreemdt tot een absurd, tragisch en emotioneel geheel. Dit komt ook terug in haar poëzie, waarin de bezieling van objecten een terugkerend thema is. De wens tot interactie en een latent gevoel van eenzaamheid lopen soms hand in hand door haar studio.

De materialen die ze gebruikt, zijn direct en eerlijk: stoffen, spuitverf, gips, hout, schuimrubber, (Nederlandse) taal, geschreven tekst en muziek. Haar studio is een energieke omgeving waar snelheid en rumoer essentieel zijn voor haar werkproces. Voor stilte en onnodige complexiteit is er al genoeg ruimte buiten haar praktijk.